Achtergrond informatie Finding Nemo (vervolg)

Het ontstaan
De writer-director Andrew Stanton is de bedenker van de film. In 1997 maakt hij al aantekeningen voor het verhaal. In 1999 heeft hij de eerste versie geschreven.
Tijdens een uitstapje naar het aquarium ontstond het idee voor Finding Nemo. Maar het verhaal kwam pas tot leven toen hij hier een aantal persoonlijke herinneringen in verweefde. Stanton groeide namelijk op aan de oceaan, daardoor wist hij dat de zee ‘cool’ kon zijn. Ook had hij vroeger een tandarts met een aquarium in zijn behandelkamer. Bovendien wilde hij een vader-zoon verhaal, waarbij hij gebruik maakte van zijn eigen ervaring als opvoeder.
Eigenlijk wist Stanton niets over vissen en al helemaal niets over clownvissen (anemoonvissen). De clownvissen zijn eigenlijk willekeurig gekozen. Stanton zag in een boek twee vissen die stiekem vanuit een anemoon naar buiten keken. Deze vissen waren oranje met witte strepen. Hij verdiepte zich in de clownvissen en vond ze erg geschikt voor zijn verhaal over de overbezorgde vader en zoon.
Clownvissen komen heel weinig uit de anemoon te voorschijn. Ze blijven veilig binnen. Het is hun thuis voor de rest van hun leven.
De reis die de vader moet ondernemen om zijn zoon te vinden staat in schril contrast met het beschermde leven van deze vis. De zee is een perfecte metafoor voor dit verhaal. Als je namelijk onderwater duikt en kijkt waar het diep is, lijkt het leeg. En toch kan daar van alles zijn, zowel iets negatiefs als positiefs. Deze dualiteit heeft Stanton gebruikt voor zijn film. Het gaat het over hoop versus angst en optimisme tegenover pessimisme en halfvol tegenover halfleeg. Je kunt je verstoppen of het leven aangaan en risico’s durven nemen.
Het tragische begin van de film is sterk, maar niet al te wreed. Het geeft meteen de kwetsbaarheid aan van het leven. Met het vinden van het ene overgebleven eitje, wordt meteen de vader-zoon relatie uitvergroot. De vader heeft alles voor zijn zoon over. Hij wil zijn leven voor hem geven. Hij is overbezorgd, bij het neurotische af. Maar hij heeft tevens iets innemends.
Nemo heeft één kleine vin, wat een symbolische betekenis heeft. Het staat voor het feit, dat er altijd iets is met kinderen, waardoor je als ouder denkt dat ze het niet zullen redden; scholing, lichamelijke prestaties, talenten, de manier van praten. Dit fysieke element (ongelijke vinnen) geeft die angst van ’n ouder weer.